Po Pearl Harbour..
Syjam dostał się pod panowanie japońskie na początku 1941 roku, gdy Tokio podyktowało rozstrzygnięcie sporu z Indochinami na jego korzyść i Japonii. Wczesniej wykorzystujac upadek Francji i Holandii wiosną 1940 r. pod naciskiem Hitlera i Japonii, 20 czerwca 1940 r. francuski rząd Vichy otworzył Indochiny dla agentów japońskich, a na mocy podpisanego w Hanoi paktu, odstąpił trzy lotniska i wpuścił garnizon japoński w sile 60 000 żołnierzy. W ten sposób Japonia uzyskała kontrolę nad odległym o 975 km na północ od Singapuru Sajgonem, zamieniając go w bazę morską.W swoich nowych bazach w Indochinach i Syjamie, wojska japońskie przygotowywały się do ataku na Malaje, Singapur, Holenderskie Indie wschodnie oraz Birmę. Tocząca w tym czasie walkę na śmierć i życie w Europie i na Morzu Śródziemnym Wielka Brytania nie była w stanie utrzymać tych obszarów, których najbogatsze połacie należały właśnie do niej. W celu ułagodzenia Japonii, Brytyjczycy wstrzymali w styczniu 1939 r. dostawy do Chin przez Hongkong i na trzy miesiące zamknęli drogę birmańską. Zjednoczone Królestwo nie posiadało na Dalekim Wschodzie sił powietrznych zdolnych do przeciwstawienia się Japonii po paraliżu amerykańskiej floty na skutek ataku na Pearl Harbor oraz późniejszym o trzy dni zatopieniu brytyjskiego pancernika HMS „Prince of Wales” i krążownika HMS „Repulse” w bitwie pod Kuantanem, brak było sił morskich do powstrzymania Japonii na obszarze na północ od Australii i na wschód od Indii. Wzmocnione w ostatniej chwili niewielkimi amerykańskimi dostawami Holenderskie Indie Wschodnie mogły jedynie prowadzić akcję na zwłokę.
Główną siłę, przy pomocy której Japonia zajęła południowo-wschodnią Azję, stanowiła dwustutysięczna armia, zgromadzona w Indochinach Francuskich. Jej zamierzenia ukrywane były pod osłoną rozmów dyplomatycznych w Waszyngtonie, gdzie Japończycy udawali, że prowadzą rokowania w celu pokojowego załatwienia wszystkich spraw spornych. W momencie uderzenia japońskich lotniskowców na Pearl Harbor, mieli w pogotowiu dobrze zaopatrzone armie, gotowe do wkroczenia do Syjamu, na Malaje, do Singapuru i Birmy. Dodatkowe oddziały, specjalnie wyćwiczone do walk w dżungli i wykonywania różnych zadań, stanęły pod bronią na Formozie oraz na okupowanym wybrzeżu Chin. Wszystkie te operacje wojskowe były starannie przygotowane, obmyślone i zaplanowane. Taktyczne powodzenie tych operacji zależało od szybkości i zaskoczenia nieprzyjaciela. Jednoczesnie na « niewidzialnym froncie » i w dyplomacji Japonczycy zastosowali wszystkie rodzaje « zciem » by opoznic reakcje obronne Bialych (no tak, jevropejczykow, czy jankesow, ale bialych, nie zoltych..). 7 listopada 1941 roku ambasador Japonii Kichisaburō Nomura oraz jego specjalny doradca w Stanach Zjednoczonych Saburō Kurusu przedstawili sekretarzowi stanu Cordellowi Hullowi dwa projekty porozumienia obejmującego uregulowanie wszystkich spraw w Azji Południowo-Wschodniej oraz w Chinach. Równocześnie strona japońska określiła ostateczny termin zaakceptowania porozumienia na 25 listopada. Stanowisko Japonii dotyczyło wstrzymania pomocy amerykańskiej, która została przyznana Chinom oraz zawierało zgodę na wycofanie wojsk japońskich z południowej części Indochin. 20 listopada została dostarczona nota, w której rząd cesarski zgadzał się powstrzymać od agresywnych kroków w Azji Południowo-Wschodniej, a po zawarciu pokoju deklarował wycofanie wojsk z południowej części Indochin oraz domagał się wznowienia wymiany handlowej ze Stanami Zjednoczonymi i zagwarantowanie dostaw paliwa z Indii Holenderskich. Amerykanie w odpowiedzi zażądali całkowitego wycofania się z południowych Indochin (japońska flota i lotnictwo, korzystając z baz w Wietnamie, kontrolowała cały obszar Morza Południowochińskiego i Jawajskiego) oraz ograniczenie kontyngentu wojskowego w północnych Indochinach do 25 tys. żołnierzy. Wielkość dostaw ropy z Indii Holenderskich miała być uregulowana w oddzielnej umowie pomiędzy Japonią a Wielką Brytanią, Holandią i Stanami Zjednoczonymi. Dodatkowo Japonia miała doprowadzić do porozumienia pokojowego z Chinami. W tym czasie wywiad amerykański ustalił, że port w Szanghaju opuścił duży konwój i skierował się na Formozę (była to flota inwazyjna utworzona, by zdobyć Malaje). Stanowisko amerykańskie zostało skrytykowane przez Brytyjczyków, którzy domagali się całkowitego opuszczenia Indochin przez armię japońską i Chińczyków (ci ostatni spodziewali się, że problem okupacji zostanie postawiony bardziej kategorycznie). Rząd cesarski nie zaakceptował tych warunków, jednak zalecił kontynuowanie rokowań. Amerykanie, dysponując kodem umożliwiającym czytanie japońskich depesz dyplomatycznych, wiedzieli o tym i 27 listopada wszystkie amerykańskie bazy wojskowe zostały poinformowane o możliwości starć zbrojnych z armią japońską.
Do zdobycia Hongkongu Japończycy wystawili 23. Armię gen. Takashi Sakai (20 000zolnierzy) + lotnictwo + 2 chinska flota ekspadycyjna..
Do obrony alianci mieli 3 bataliony zawodowych zolnierzy i.. pospolite ruszenie (lacznie 11 848 zolnierzy).
8 grudnia 1941 roku, tuż po godzinie 8:00 rano, oddziały 23. Armii rozpoczęły natarcie na Hongkong atakiem na pozycje obronne znajdujące się na półwyspie Koulun. Do walk gen. Sakai skierował 38. Dywizję Piechoty gen. Takeo Itō, zakładając, że jedna dywizja sprosta temu zadaniu. Sytuacja Brytyjczyków była bardzo trudna, linia obrony liczyła 18 km, co oznaczało, że taki obszar powinien być broniony przez dwie dywizje piechoty, a nie trzy bataliony. Pomimo tak znacznej przewagi wojsk japońskich dopiero po dwóch dniach zdołano przełamać główną linię obrony i zająć port Shing Mun. Do 10 grudnia Japończycy zajęli cały półwysep i 13 grudnia resztki wojsk brytyjskich ewakuowały się na wyspę. 15 grudnia dowództwo japońskie zaproponowało kapitulację, która została odrzucona. Wobec odmowy rozpoczęto naloty na miasto. Po ich zakończeniu ponownie wystosowano propozycję kapitulacji. Także i ta została odrzucona. 18 grudnia na północnym cyplu wyspy Japończycy wysadzili desant. 19 grudnia wyspa została podzielona na dwa izolowane obszary, co znacznie utrudniło obronę. 25 grudnia brytyjski gubernator Mark Young zgodził się na kapitulację. Zginęło 4400 żołnierzy brytyjskich, 2300 było rannych, a 7448 dostało się do niewoli..
Jednym z podstawowych celów Japończyków w ataku na Malaje było zdobycie tego półwyspu, bogatego w surowce strategiczne, m.in. kauczuk i cyna. Celem Japończyków było zdobycie tego półwyspu, łącznie z ważną, silnie ufortyfikowaną brytyjską twierdzą – Singapurem. Wojska japońskie chciały także wykorzystać Malaje, po ich zdobyciu, jako bazę wypadową do dalszej ekspansji na Holenderskie Indie Wschodnie i Ocean Indyjski. Operacja przeciwko Malajom została zaplanowana jako wspólne przedsięwzięcie Marynarki Cesarskiej i armii lądowej. Jej powodzenie zależało od rozwinięcia wojsk desantowych przed przystąpieniem do działań wojennych. Japończycy nie liczyli się z uwarunkowaniami dyplomatycznymi, zespoły desantowe miały zająć wyznaczone rejony w Zatoce Syjamskiej (ob. Zatoka Tajlandzka) w nocy z 6 na 7 grudnia i zaatakować 8 grudnia. Desant zamierzano zrzucić na obszarze Syjamu w rejonach: Prachuap, Chumphon, Bandon, Nakhon, Songkhla i Pattani, tylko jeden obszar desantu pod Kota Baharu znajdował się na terenie brytyjskich Malajów. Następnie dywizje japońskie miały się poruszać wzdłuż zachodniego wybrzeża (oś głównego natarcia) oraz prowadzić walki w rejonie Kota Baharu i Gong Kedah. Działania na wybrzeżu wschodnim miały charakter lokalny i demonstracyjny. Punktem docelowym pierwszej fazy było miasto Singapur. W drugiej zaś zamierzano przeprowadzić szturm na twierdzę. Malaje miała zająć 25. Armia gen. Tomoyuki Yamashity, która składała się z: Dywizji Gwardii Cesarskiej gen. Tarobi Nishimury, 5. Dywizji Piechoty gen. Taruko Matsui i 18. Dywizji Piechoty gen. Renya Mutaguchi. 3. Brygada Pancerna składała się z: 1. pułku czołgów płk. Mukaidy (37 czołgów średnich „Typ 97” oraz 20 czołgów lekkich „Typ 95”), 6. pułku czołgów płk. Kawamury (37 czołgów średnich „Typ 97” oraz 20 czołgów lekkich „Typ 95”) oraz 14. pułku czołgów płk. Kity (20 czołgów lekkich „Typ 95”). 4 grudnia został zakończony załadunek wojsk inwazyjnych. 18 transportowców zostało skierowanych na Zatokę Syjamską. Pierwszy rzut 25. Armii podzielono na dwie grupy, które spotkały się 6 grudnia (lacznie do operacji przeznaczono: 70 000 żołnierzy, 568 samolotów, 200 czołgów + ewentualne wsparcie floty)..
General Percival liczył się z tak zaplanowanym i przeprowadzonym atakiem. Jednakże w swoim stadium o obronie Malajów z 1937 roku stwierdzał: Japończycy prawdopodobnie nie zaatakują między grudniem a lutym, w najgorszym okresie pory monsunowej, wiązałoby się to ze znacznym ryzykiem.. Generał w grudniu 1941 roku nadal podtrzymywał tę opinię. Popełnił kardynalny błąd, zakładał bowiem, że przeciwnik myśli podobnie jak on. Siły brytyjskie na Malajach (Malaya Command), którymi dowodził składały się z: hinduskiego III Korpusu gen. mjr. Lewisa Heatha, australijskiej 8. Dywizji Piechoty gen. mjr. Gordona Bennetta, hinduskiej 12. Brygady Piechoty brygadiera A.C.M. Parisa oraz Sił Fortecznych gen. mjr. F.K. Simmonsa. Percivalowi podlegały także jednostki w Sarawaku (brytyjska część Borneo), którymi dowodził mjr. C.M. Lane (2/15 Punjab oraz dwie kompanie ochotnicze), a także oddziały na Wyspie Bożego Narodzenia. Hinduski III Korpus składał się z 9. Dywizji Piechoty dowodzonej przez gen. mjr. A.E. Barstowa (hinduska 8. i 9. Brygada oraz 88. królewski pułk artylerii), 11. Dywizji Piechoty dowodzonej przez gen. mjr. D.M. Murraya-Lyona (hinduska 6. i 28. Brygada), Brygady „Penang”, czyli brygady ochotniczej, którą dowodził brygadier R.G. Moir. Rezerwę Korpusu stanowiła hinduska 15. Brygada Piechoty. Wszystkie brygady składały się z trzech pułków, natomiast brygada ochotnicza z czterech pułków, w skład australijskiej 8. Dywizji Piechoty wchodziły: 22. i 27. Brygada Piechoty (trzy pułkowe) oraz trzy pułki artylerii polowej i pułk artylerii przeciwlotniczej. Siły Forteczne składały się z malajskiej 1. Brygady Piechoty (brygadier G.G.R. Williams), malajskiej 2. Brygady Piechoty (brygadier F.H. Fraser), Brygady Ochotniczej (płk. R.G. Grimwood), jednostek fortecznych (4 kompanie forteczne), którymi dowodził brygadier Ivon Simson. Osłonę przeciwlotniczą Singapuru (twierdzy) zapewniały trzy ciężkie i trzy lekkie pułki artylerii przeciwlotniczej. Artylerią dowodził brygadier W.G. Wildey. Artylerią polową (trzy pułki) dowodził brygadier A.D. Curtis. Łącznie dysponowano ok. 90 tys. żołnierzy. Na dodatek, jeszcze przed wybuchem wojny, aby wzmocnić obronę Malajów przed ewentualnym atakiem japońskim, rząd brytyjski utworzył silny zespół morski przeznaczony do działań na Dalekim Wschodzie (Force Z) pod dowództwem adm. Thomasa Phillipsa. W jego skład miały początkowo wejść: okręt liniowy HMS „Prince of Wales” (dowódca – kmdr John Leach), krążownik liniowy HMS „Repulse” (dowódca – kmdr William Tennant), lotniskowiec HMS „Indomitable” oraz cztery niszczyciele eskorty („Express”, „Electra”, „Encounter” i „Jupiter”). Ostatecznie z zespołu wycofano lotniskowiec „Indomitable”, który uległ uszkodzeniu po wejściu na skały w pobliżu Jamajki. 2 grudnia 1941 roku oba okręty wraz z eskortą wpłynęły do Singapuru.
Plan obrony opracowany w sztabie Percivala zakładał, że obszar Malajów broniony będzie następująco: zachodnia część broniona będzie przez australijską 8. Dywizję Piechoty, północny obszar (granica z Syjamem) bronione będzie przez hinduskie 11. i 18. Dywizję Piechoty, rejon południowy osłaniany będzie przez malajską 1. Brygadę Piechoty.
Cesarstwo Japońskie w swoich operacjach wojskowych, starało się w pierwszym rzędzie zabezpieczyć sobie wsparcie lotnictwa. Toteż pierwszym celem japońskich ataków zawsze były lotniska. Atak na półwysep Malajski rozpoczął się 8 i 9 grudnia 1941 roku lądowaniem Japończyków na wschodnim wybrzeżu i w Syjamie, celem zajęcia lotnisk w Kota Baru oraz w Singora i Patani. Wyruszająca z tych dwóch ostatnich punktów dywizja wyposażona w lekkie czołgi i wozy pancerne, przecięła półwysep u nasady, dochodząc do zachodniego brzegu i zagroziła okrążeniem 11. dywizji, która wycofała się odsłaniając Penang. Po zajęciu tego ważnego portu Japończycy kontynuowali swój marsz ku zachodniemu wybrzeżu. Oddziały japońskie zaskakiwały umocnione punkty obronne wypadami z morza i okrążali pozycje brytyjskie niespodziewanymi napadami, które sprawiały że obrońcy znajdowali się nagle na tyłach linii nieprzyjacielskich. Jednostki które usiłowały zająć Kota Baru na wschodnim wybrzeżu, po złamaniu silnego oporu w tym miejscu, rozpoczęły atak na południe wzdłuż linii kolejowej, spychając przed sobą brytyjską 9. dywizję. Ruchliwość i szybkość oddziałów japońskich umożliwiała im wdzieranie się w usuwające się linie obrony brytyjskiej i okrążanie ich. W tym samym czasie, trzecia armia japońska posuwała się wzdłuż wschodniego wybrzeża. Wszystkie trzy linie marszu japońskiego 29 grudnia 1941 roku zbiegły się na wspólnym froncie, niespełna 66 km na północ od Singapuru.
Los wielkiej bazy morskiej w Singapurze oraz broniących jej wojsk został przesądzony po zatopieniu 10 grudnia 1941 roku pancernika HMS „Prince of Wales” i krążownika HMS „Repulse”, zaskoczonych bez osłony powietrznej przez japońskie samoloty torpedowe pod Kuantanem, na wschodnim wybrzeżu Półwyspu Malajskiego. Zniszczenie tych i kilku innych okrętów w bitwie na Morzu Jawajskim pozbawiło połączone siły brytyjsko-holendersko-amerykańskie skutecznej siły morskiej w południowo-wschodniej Azji, a japoński podbój tych obszarów mógł od tej pory być już tylko sprawą sił lądowych i powietrznych. Otwierało to równocześnie drogi morskie na południe przez Indie Holenderskie ku Australii. Dla aliantów natomiast zatopienie brytyjskich okrętów było klęską taktyczną nie mniejszej wagi niż strategiczny cios jaki spadł na amerykańską flotę w Pearl Harbour..
Próbując zaradzić rozpaczliwej sytuacji w jakiej znaleźli się alianci, dowództwo sprzymierzonych w tym regionie zostało zreorganizowane i połączone, co stanowiło efekt amerykańsko-brytyjskich narad w Waszyngtonie. 3 stycznia 1942 roku naczelne dowództwo nad siłami aliantów objął generał Archibald Wavell, jego zastępcą został generał George Brett dowodzący słabym lotnictwem, a dowódca pozostałości floty morskiej został admirał Thomas Hart.
Dowódcą wszystkich sił lądowych i powietrznych odciętych obecnie w Chinach został marszałek Czang Kaj-Szek. Zmiany w dowództwie przyszły jednak zbyt późno i nie wystarczały, by ulżyć siłom brytyjskim na Malajach. 7 stycznia 1942 roku atak trzydziestu czołgów japońskich rozbił je, po czym zaczął spychać na południe od Kuala Lumpur ku grobli Jahore, łączącej Półwysep Malajski z wyspą Singapur. Oddziały szkockie i australijskie osłaniały odwrót resztek III korpusu brytyjskiego. Japończycy zdobyli lądowy dostęp do tej wielkiej bazy morskiej w ciągu niespełna dwóch miesięcy. Siły japońskie – przy zręcznej taktyce – zaskoczyły i rozproszyły wojska brytyjskie. Singapur przygotowany był na atak od strony morza, lecz nie od strony leżącej na jej zapleczu dżungli. Twierdza nie była też przygotowana na atak z powietrza. Przed Bożym Narodzeniem ściągnięto z Malajów wszystkie myśliwce dla odpierania nalotów japońskich bombowców, które w sile trzydziestu do dziewięćdziesięciu naraz atakowały Singapur trzy, czasem więcej, razy dziennie. Japońskie oblężenie z powietrza trwało przeszło miesiąc (29 grudnia – 8 lutego 1942), do czasu aż japońskie wojska lądowe były gotowe do przypuszczenia ataku przez wąską cieśninę Johore. Pod osłoną artyleryjską, napastnicy umocnili przyczółek w Kranii, dokonali dwóch desantów od wschodu i zachodu (8-9 lutego 1942), a ich wojska spotkały się na południu pod miastem Singapur, odcinając uprzednio bazę morską i zbiorniki wody. Siły obrońców zostały w ten sposób rozszczepione i odosobnione. Singapur poddał się bezwarunkowo 15 lutego 1942 roku, siedemdziesiąt dni po pierwszym japońskim ataku przypuszczonym na Malaje. Japończycy zajęli nie tylko fortecę, uważaną dotąd za nie do zdobycia, wzięli również do niewoli około 70 tysięcy brytyjskich wojskowych. Upadek Singapuru był w opinii Winstona Churchilla „największą w historii porażką oręża brytyjskiego”. Stanowił on także śmiertelny cios dla oddziałów sprzymierzonych, pozostawionych w południowo-wschodniej Azji, gdyż zostały one zmuszone do cofania się do Indii Holenderskich, a następnie do Australii. Co gorsza, przed Japończykami leżała otworem droga w kierunku na Birmę i Indie..
Japończycy zajęli dolną Birmę już w pierwszej fazie kampanii malajskiej. Ich zamiarem było opanowanie lotnisk birmańskich celem osłony prawego skrzydła i tyłów wojsk, posuwających się na południe w kierunku Singapuru. Lotnictwo brytyjskie oraz amerykańska grupa ochotnicza tzw. latających tygrysów utrzymała panowanie w powietrzu. Mimo to, japońskie oddziały lądowe zajęły wkrótce dolną Birmę. Brytyjczycy ewakuowali Mulmejn i 31 stycznia 1942 r. wycofali się do górnej Birmy wzdłuż linii rzeki Saluin. A’propos latających tygrysów.. “Flying Tigers” było potocznie używaną nazwą Amerykańskiej Grupy Ochotniczej (American Volunteer Group – AVG), składającej się z pilotów myśliwskich, walczących w Birmie i Chinach przeciw wojskom japońskim podczas II wojny światowej, a następnie regularnych jednostek lotnictwa amerykańskiego działających na tym obszarze. Pomysł utworzenia ochotniczej grupy pilotów amerykańskich, pomagających w walce Chin z agresją japońską, wyszedł pod koniec 1940 od emerytowanego majora lotnictwa amerykańskiego, Claire'a Chennaulta, który zajmował stanowisko doradcy do spraw lotnictwa chińskiego przywódcy Czang Kaj-szeka podczas wojny chińsko-japońskiej. Mimo że USA wówczas nie znajdowały się w stanie wojny, władze amerykańskie udzielały pewnej pomocy materialnej krajom alianckim, a także upatrywały zagrożenia w ekspansji japońskiej w Azji. Przypuszczano, że upadek Chin zachęci Japonię do ataku na posiadłości amerykańskie i brytyjskie. Dlatego rząd amerykański zdecydował sprzedać na kredyt do Chin 100 nowoczesnych wówczas myśliwców Curtiss H-81A3 (P-40C, Tomahawk IIB), które miały być pierwotnie skierowane do Wielkiej Brytanii. Operację tę organizował głównie współpracownik prezydenta Roosevelta, Lauchlin Currie. W drodze zaciągu ochotniczego zwerbowano za nieoficjalną aprobatą rządu amerykańskiego 100 pilotów – 40 z lotnictwa Armii (Army Air Forces) i 60 z lotnictwa Marynarki (US Navy) i Marines, oraz 200 techników obsługi naziemnej. Wystąpili oni ze służby wojskowej i zostali oficjalnie zatrudnieni przez zakłady CAMCO (Central Aircraft Manufacturing Company), montujące samoloty Curtissa w Chinach, jako „instruktorzy” z wynagrodzeniem 600 dolarów miesięcznie dla pilotów i 650 dolarów dla dowódców eskadr. Ponadto za zestrzelenie wrogiego samolotu mieli otrzymywać 500 dolarów premii (później także za zniszczenie samolotu na ziemi). Sformowano w ten sposób Pierwszą Amerykańską Grupę Ochotniczą (American Volunteer Group – AVG), której dowódcą został Claire Chennault. Planowano też sformowanie grupy bombowej i drugiej grupy myśliwskiej, lecz plany te zarzucono po ataku japońskim na Pearl Harbor.. Po 14 lipca 1942 ochotnicza grupa AVG została zastąpiona na obszarze działania w Chinach przez 23 Grupę Myśliwską amerykańskich sił powietrznych. Jedynie pięciu pilotów AVG przeszło za pułkownikiem Chennaultem do nowych jednostek w Chinach. Większość pilotów AVG została pilotami transportowymi w Chinach, powróciła do zajęć cywilnych w USA lub została powołanych do służby wojskowej w innych regionach. Mimo to, pułkownik Chennault, piloci i prasa amerykańska w dalszym ciągu używały nazwy „Latające Tygrysy” wobec jednostek amerykańskich na obszarze Chin, zwłaszcza wobec 23 Grupy Myśliwskiej. Jako ciekawostka.. W okresie lipiec-grudzień 1943 w składzie 23 Grupy walczył również ochotniczo Witold Urbanowicz (byly dowodca Diwizionu 303) i zestrzelił dwa samoloty.. wracamy do Birmy..
Przewidując upadek Singapuru, główne siły japońskie z Syjamu 8 lutego 1942 r. wkroczyły do Birmy, aby przeciąć Drogę Birmańską i odciąć w ten sposób Chiny od pomocy brytyjskiej z Indii. Japończycy okrążyli południowe skrzydło wojsk brytyjskich i 23 lutego zepchnęli je na zachód od Sittang. Wobec ciężkich ataków bombowych oraz japońskiego ataku na Pegu, utrzymanie wielkiego portu wydawało się beznadziejne, w związku z czym 8 marca 1942 r. oddziały brytyjskie ewakuowały Rangun. Utrata Rangunu oznaczała przecięcie linii dostaw dla brytyjskich i chińskich wojsk w Birmie; jedynym środkiem komunikacji z Indiami był transport lotniczy. Oddziały brytyjskie wycofały się na północ do Prome, przedzierając się przez linie japońskie. Marszałek Czang Kaj-szek wysłał do Birmy znaczne siły pod dowództwem generała Josepha Stilwella, szybkość jednak marszu wojsk japońskich na północ w pogoni za wycofującymi się wojskami brytyjskimi spowodowała, że oddziały chińskie mogły osłaniać jedynie wycofujące się ku Indiom wojska imperialne. Wycofanie wojsk chińskich stało się wkrótce konieczne, bowiem zmotoryzowane oddziały japońskie przeniknęły do Lasho, rozszczepiły siły sprzymierzonych i odcięły drogę birmańską. Podczas gdy nieprzyjaciel posuwał się na północ do Bhamo i Myitkyina, oddziały brytyjskie uchodziły na zachód przez dżunglę do miejscowości Imphal i Indii, zaś Chińczycy wycofywali się na północ wzdłuż rzeki Saliun ku granicom swojego kraju. Z końcem maja Japonia zajęła całą Birmę – obszar większy od Francji – oraz przecięła wszelką komunikację pomiędzy Chinami i ich sprzymierzeńcami, z wyjątkiem ryzykownej drogi powietrznej ponad Himalajami. Indie zostały w tym czasie zagrożone przez japońskie siły morskie, przeprowadzające w tym rejonie rajd pancerników i lotniskowców, płynących pod osłoną krążowników i niszczycieli. Okręty te wpłynęły do Zatoki Bengalskiej i 4 kwietnia zaatakowały Cejlon. Japońskie samoloty przypuściły silne ataki na stolicę Cejlonu, Kolombo oraz zatopiły dwa brytyjskie ciężkie krążowniki HMS „Cornwall” i HMS „Dorsetshire”, a także lotniskowiec HMS „Hermes”. Japończycy zestrzelili wówczas niemal wszystkie samoloty atakujące ich lotniskowce. Gdy japońskie okręty podwodne zatopiły liczne statki handlowe, a ich samoloty przypuszczały z lotniskowców ataki na subkontynent indyjski, Brytyjczycy wysłali pośpiesznie posiłki morskie na wschód dla obrony Oceanu Indyjskiego. Z początkiem lata utrzymywali w Zatoce Bengalskiej trzy pancerniki i jeden lotniskowiec; gotowe do odpierania japońskich ataków. Deszczowy okres monsunu uchronił jednak od inwazji przez Birmę..
Wow, o upadku Filipin i Indii Holenderskich w nastepnej notce, bo ta jest juz bombastic..
Komentarze